سلام یاس همیشه با کلاس من

 الان نیمه شب یکی از روزهای ابتدایی سال جدیده و من بعد از گذشت سالها هنوز نتونستم فراموشت کنم .

ستاره احساس میکنم هر چی بیشتر از زمان دوری من و تو میگذره التهاب یاد  تو بیشتر و بیشتر در تارو پود روح من رخنه میکنه و ریشه هاش مستحکمتر میشه

خیلی با خودم در این سالها کلنجار رفتم تا همونطوری که تو بیخیال من شدی و فراموشم کردی بتونم فراموشت کنم اما هرگز این اتفاق نیفتاد .

میدونم یه روزی شاید سالهای سال بعد بالاخره گذارت به این صفحات و این نوشته ها میخوره اینا رو واسه اون روزی که تو بیای و بخونی نمی نویسم

واسه دل تفتیده و تبدار خودم مینویسم نمیدونم چرا هنوز بعد از اون همه بیوفایی تو بعد از اون همه آدمی که رنگ و وارنگ اومدن و تلاش کردن روزنه ای تو قلبم پیدا کنن و نا امید شدن و رفتن و بعد از گذشت این همه سال چرا اشک چشمام خشک نمیشن ؟

نمیدونم چرا هنوز وقتی قلبم درد میگیره و بهانه گیری میکنه فقط پشت در خونه توست

که آرومش میکنه و هنوز اون کوچه پس کوچه های پر خاطره و اون مدرسه هنوزم که هنوزست بوی تو رو میده و لذت حضورت رو برام تداعی میکنه چرا؟ چرا؟.....